Gebroken glaasjes

Zij was mijn puberliefde. Ik was zeventien, onzeker en kreeg met haar verkering tijdens een schoolfeestje: wat betekende dat we aan het einde van dat feestje zoenden. Ik bedoel: zij begon mij te zoenen en ik liet het gebeuren. Zoenen was verkering. We hebben een jaar wat gehad. Eerst had ik grote twijfel, daarna werd ik iedere dag verliefder. Toen ging het uit. Zij maakte het uit.

Gebroken kado
Vijfentwintig jaar later ontmoette ik haar weer en praatten we over toen en ook over de vraag waarom het uitging tussen ons. Zij vertelde me over een voorval dat ik vergeten was. Dat ik op haar verjaardag naar haar toe kwam gefietst. Mijn cadeau voor haar, wijnglazen, had ik meegenomen in een plastic tasje, bungelend aan het stuur van mijn racefiets. Eenmaal aangekomen waren er 2 glazen kapot. Zij vertelde me dat ze vol twijfel zat over onze relatie en zich (ook) aangetrokken voelde tot een andere man: ouder en met een vaste baan. Hij gaf haar een gouden armband. Mijn gebroken glazen in dat plastic tasje stonden in schril contrast met zijn gouden armband. Binnen een week maakte ze het uit en binnen een paar jaar is ze met hem getrouwd en kregen ze kinderen. 

Samen mijmerden wij in dat café wat over die tijd en wat de doorslag gaf voor keuzes die de rest van ons leven bepaalden. Ik vertelde dat ik toen niet toe was aan een ‘getrouwd’ leven en dat ik mij niet bewust was van haar wensen en behoeftes in deze. Ik ging studeren, naar Eindhoven, Utrecht, Rotterdam. Weg van het ouderlijk huis, op avontuur. Zij wilde zich settelen, “vrouw-van” worden, kinderen krijgen. De kapotte glazen waren de laatste druppel die haar en mij duidelijk maakten wat wij, onbewust, al lang wisten: wij zijn het (nu) niet voor elkaar.

Onbewust liet ik met die 2 kapotte glazen zien dat ik niet meer met haar verder wilde, dat ik niet de man was die zich wilde settelen, dat ik aan het zoeken was en dat ik in die zoektocht van alles brak en verbrak. Ik droomde over avontuur, fantaseerde over de liefde en vrijheid. De glazen symboliseerde op bewust niveau mijn behoefte aan verbinding, maar op onbewust niveau ook de broosheid van die behoefte. Er moest tussen ons van alles (open)gebroken worden. De stilte en daarmee de illusie van dezelfde behoeftes en verlangens moest doorbroken en afgebroken worden. Ik had me aan haar gebonden, maar zat tegelijkertijd ook vol aarzelingen en twijfels. De twijfel zichtbaar maken vond ik een stuk moeilijker om vorm te geven. Dat liet ik over aan de glazen in het tasje, wat haar aanzette tot het maken van een keuze.

Wat zit er in de signalen
Nou lijkt het misschien wat ver gezocht om op die manier betekenis te geven aan wat kapotte glazen, toch vind ik dat behulpzaam. Door te kijken naar meer signalen zoals versprekingen, kleding of houding kunnen we de ‘gebroken glazen’ in beeld krijgen en onderzoeken welke betekenis hierin zit. Het gaat daarbij niet om ‘de waarheid’, maar om het gebruiken van signalen als bron voor onderzoek. Door deze serieus te nemen, erop te associëren of erover na te denken ontstaan er nieuwe inzichten.

Lang heb ik gedacht dat zij mij afwees omdat ik niet goed genoeg voor haar was en ik koesterde mijn gekrenkte ego met wraakgedachtes en boosheid. Tot zij over die glazen begon en ik dat beeld niet meer uit mijn hoofd kreeg. Via de anekdote van dit voorval vond ik nieuwe ingangen om over mezelf na te denken en verantwoordelijkheid te nemen voor wat bij mij speelde, maar wat in eerste instantie te lastig was om te zien en wat blijkbaar te lastig was om uit te spreken en ik kon het pad om mezelf vaker en duidelijker uit te spreken verder ingaan.