Een van de andere leden van deze groep maakte kritische opmerkingen over deze eerste dag en wat dat voor haar betekende. Ik hoorde haar woorden als een aanval op de leiding van de opleiding en dat raakte bij mij een gevoelige snaar. Ik had als leidinggevende van twee onderwijsteams net een zware tijd achter de rug en had heel veel te verdragen gekregen. Meningen, opinies en opmerkingen die mij soms ook persoonlijk raakte.
Het leidde toen tot een burn-out en uiteindelijk het besluit om ontslag te nemen en verder mijn eigen weg te gaan. Het volgen van deze opleiding was een van de stappen om mezelf weer toekomstbestendig te maken. De woorden schoten hard en scherp uit mijn mond: “Als ik ergens geen zin in heb, ….” Irritatie en drift namen het van mij over en direct nadat ik het gezegd had schrok ik van mezelf. Wat had ik nou gedaan!
“Nou zeg”, zei de groepsgenoot, “word ik nu weggezet als een zeur?” Ze keek boos en gekwetst. Mijn gevoelens buitelden over elkaar heen: mijn irritatie en drift, maar ook het gevoel iets stoms te hebben gedaan en ik schrok en voelde me niet begrepen. Ik was vooral bang dat ik nu al ruzie met iemand had gemaakt, waarmee het nooit meer goed zou komen. En ik was bang dat ik door haar en de groep zou worden uitgestoten.
En ineens zag ik mezelf zitten in een positie die ik herkende: ik dacht waar te nemen dat iemand werd aangevallen en ik ervoer een appèl om iets te doen. Ik leidde de aandacht af en bood mezelf aan als alternatief om kritiek op te hebben of boos op te worden en daarna was ik als gevolg daarvan bang om uit de groep gestoten te worden en de rest van de opleiding eenzaam te moeten vervolgen. De oplossing die ik daarvoor gevonden had was mezelf terug te trekken en in zwijgen te vervallen, totdat de storm over was gewaaid.
Waardoor werd ik getriggerd om de aandacht af te leiden en mezelf in de vuurlinie te plaatsen? En in een flits zag ik mezelf als kind mijn neefje verdedigen die gepest werd en ik had het idee dat hij niet in staat was zichzelf te verweren. Ik sprong ertussen en bood mezelf met veel kracht aan de pestkoppen aan om zich op te richten. Daarmee leidde ik de aandacht van hem af. Goed bedoeld ongetwijfeld, maar ook maakte ik mezelf groter en sterker en hem kleiner en zwakker. Ik ontnam hem misschien zelfs de mogelijkheid om te groeien in zijn kracht en beter voor zichzelf op te komen.
Though learning
Het is een realisatie die me emotioneerde, de tranen kwamen ineens op. Ik voelde, meer nog dan ik snapte, in het hier en nu van dat moment wat ik deed en welke rol ik nam. Toen ik later op dit moment reflecteerde, snapte ik wat ik deed, waarom ik het deed en waar dat mee te maken had. En ik begreep en voelde waardoor ik weerstand bij anderen kon oproepen en wat me dat kostte.
Het was ‘though learning’ want emotioneel en ik moest hard werken om mijn eigen aandeel te kunnen zien, maar het was de leeropbrengst meer dan waard. Ik leerde het appèl herkennen waardoor ik iets op mij nam wat niet van mij is en doordat ik dat leerde herkennen kon ik kiezen voor gedrag waardoor ik in een andere en voor mij betere positie kon komen en blijven. Of als ik, onder druk, toch in oud gedrag verviel, dan was ik instaat om terug te komen op wat ik gedaan had.