“Het is hier wel veranderd zeg: het is er echt op vooruit gegaan en het is ook veel ruimer geworden”. Mijn cliënt staat na tweeënhalve maand weer voor de deur voor onze tiende afspraak en heeft het over de nieuwe bestrating voor mijn praktijk. Ik voel opluchting en blijdschap, want ik zie en hoor dat haar woorden ook ergens anders over gaan.
Een veilige plek
Ze was bij me in rouwbegeleiding na een impactvol verlies en veel veranderingen in haar leven. Ze voelde zich alleen en verloren en was aan het zoeken hoe ze weer vaste grond onder haar voeten kon vinden. De gesprekken hadden haar goed gedaan. Ze kon haar verhaal vertellen, emoties uiten en haar reactie op en omgaan met het verlies onderzoeken. Ze kreeg inzichten en bewustzijn over wat haar zou kunnen helpen in haar rouwproces en de veranderingen in haar leven. Ze vertelde regelmatig hoe fijn het was om naar me toe te komen en hoe ze hier naar uit kon kijken. De autorit naar mijn praktijk en de begeleiding die ze kreeg was voor haar een veilige plek in deze verdrietige tijd; een houvast.
Loslaten
We zaten in het negende gesprek toen ik zei: “Ik stel voor dat we elkaar pas weer zien, als je eerst wat stappen hebt gezet”. Ze schrok. Ik vertelde haar waarom ik dacht dat dit goed zou zijn en met wat twijfel stemde ze in met mijn voorstel. Toen ze de deur uitliep, zonder een nieuwe afspraak in onze agenda’s, voelde ik (haar) pijn en verdriet. En ik had het gevoel dat ik haar in de steek liet.
Vast
De laatste gesprekken waren een herhaling van zetten geweest. Ze kwam er niet toe om daadwerkelijk stappen te zetten. Ze zat vast en het lukte nog niet om in beweging te komen. We zouden nog een laatste afspraak hebben in het afgesproken begeleidingstraject en ik voelde dat we niet zouden bereiken wat ze graag wilde: weer gaan leven in plaats van overleven. Ik overwoog een verlenging van het traject voor te stellen, maar dacht niet dat dit de beweging zou brengen die nodig was. Ik realiseerde me dat mijn begeleiding haar houvast was geworden. Zij was diegene verloren die haar steun en toeverlaat was bij moeilijke momenten in haar leven. Ik was de nieuwe steun geworden, die behulpzaam voor haar was geweest. Maar nu werd de begeleidingsrelatie een belemmering om zelf stappen te gaan zetten.
Op eigen benen
Nu, tweeënhalve maand later, zit ze tegenover mij en vertelt hoe ze zich in de steek gelaten had gevoeld. Ze was verdrietig geweest en boos op mij. Ze had gevoeld dat ze dit nodig had. Voorzichtig was ze eerste stappen gaan zetten. Ze had een online cursus gevolgd, was naar een sportschool gegaan en had zich onlangs ergens aangemeld als vrijwilliger. De stappen kostte haar moeite, maar ze zette zich ertoe en ze merkte dat het resultaat opleverde.
Ik had regelmatig aan haar gedacht. Ik wist dat ze het kon, de stappen zetten. Toch voelde het ook spannend om los te laten en afstand te nemen. “Het gaat nu goed met mij”, zegt ze: “en dat heb ik aan jou te danken. Ik realiseer me dat ik het zelf kan en ook moet doen, anders verandert er niets. Ik wil weer leven en kunnen genieten”. Ze was haar eigen bestrating aan het leggen en kreeg weer grond onder haar voeten, ze ging weer vooruit en maakte haar leven stap voor stap weer wat ruimer.
Ze vraagt of we een afspraak kunnen plannen voor over een paar maanden, als houvast. “Dat is goed” zeg ik “als je het dan nodig hebt, ben je welkom”.