Mijn lichaam verstijfde, er ging een rilling door mij heen en ik voelde irritatie opkomen toen een collega mij Gert noemde. Jaren geleden heb ik mijn naam omarmt en draag ik mijn naam zoals die is; Gertjan! Daar ben ik trots op en blij mee omdat ik dat vanwege mijn zoektocht naar identiteit lange tijd niet heb gedaan. Zo liet ik me in verschillende fases in mijn leven anders noemen, het was vaak Gert, tijdens verblijf in het buitenland Gurt, Gurdelingus..bij de hockey Géjé…G (op zijn engels) …en zelfs een naam wat er amper op lijkt.
Op een avond in de kroeg kreeg ik namelijk de naam Kek zomaar van een mooie vrouw in mijn schoot geworpen. Die avond had ik me namelijk voorgesteld als Gert en ze zei: “hé wat een coole naam!” Ik had op dat moment geen idee waar ze het over had totdat ik haar later aan de andere kant van de bar hoorde roepen “Kek, wil jij nog een biertje”? Ze had me blijkbaar verkeerd verstaan. Of iets anders willen horen. Ze hoopte misschien dat ik zou zijn zoals de naam Kek vermoedt: jong, eigentijds, modern, bij de tijd. Met liefde nam ik deze naam aan vanuit het onbewuste verlangen dat je bent zoals je heet, en ik deed die avond lekker “kek”. Ik identificeerde me graag met deze projectie, en dat heet volgens mij projectieve identificatie.
Verwachtingen, ingewikkelde gevoelens of behoeftes van anderen worden vaak onbewust in jouw schoot geworpen, wat een vorm van projectie is en het kost vaak veel moeite om er dan wel aan te voldoen of juist niet naar te handelen. Het vraagt dan veel om je ware zelf te laten zien.